Als tiener verslond ik elk meisjestijdschrift dat er was, van Hitkrant tot Popfoto, en daarna Yes, Flair, One, Starstyle, Viva en Vriendin. Het was mijn droom om ooit bij één van die bladen te werken als redacteur en dan die lange, aangrijpende verhalen te kunnen schrijven. Dus het verbaasde ook niemand dat ik Journalistiek ging studeren. Maar zoals bij veel populaire studies: de banen lagen daarna niet voor het oprapen. 'Redacteur met minstens twee jaar soortgelijke ervaring gezocht'... Maar hoe krijg je de juiste ervaring als je nergens aangenomen wordt zonder?
Uiteindelijk in 2008 had ik het best goed voor elkaar als hoofdredacteur voor een vakblad, waarbij ik vooral het redigeren van het werk van een ander fantastisch vond. Maar inhoudelijk lag mijn hart nog steeds bij de vrouwenbladen. Het zou ook wel bij een droom blijven, dacht ik. Ik mocht allang blij zijn dat ik als enige van mijn klas ook daadwerkelijk in iets redactioneels terecht was gekomen. Op een dag in de trein vond ik een Cosmopolitan. Leuk blad, maar tot mijn grote afgrijzen zag ik er maar liefst drie taalfouten in staan. In een opwelling besloot ik de hoofdredacteur, Claudia Straatmans, te mailen. Ik schreef als brutaal onderwerp 'Mag ik het beter doen?', dat zou haar misschien wel nieuwsgierig maken. In de mail zelf prees ik het blad, maar gaf ik ook aan dat, als ik haar eindredacteur was geweest, die fouten er niet in hadden gestaan. Natuurlijk zou er geen reactie op komen, zo'n soort vrouw heeft vast iets beters te doen, als ik The Devil Wears Prada moest geloven. Maar drie dagen later zat er plots een 're:' in mijn inbox.
Claudia was niet eens beledigd. Sterker nog, ze was het met me eens dat die fouten er niet doorheen hadden mogen glippen, 'dus wanneer zou je tijd hebben voor een vrijblijvend kopje koffie?'. Ik verslikte me in mijn boterham met pindakaas. Brutaal zijn met geschreven woorden, dat is een makkie, maar nu moest ik het live gaan waarmaken. Als persoon. In iemands gezicht. En dat ook nog bij een blad dat pure mode uitademt. Ik keek naar beneden en zag de gerafelde capuchontouwtjes van mijn verwassen HEMA-trui. Het gaat om je talent, niet om wat je aanhebt, zei ik wel twintig keer tegen mezelf in de trein naar Hoofddorp, waar bladenuitgever Sanoma zat. Ik was gelukkig wel zo slim geweest om iets aan te trekken waarin je geen zweetplekken kon zien.
Het was een heel leuk gesprek, waarin Claudia aangaf wel honderden mails per dag te ontvangen maar dat die van mij toevallig net binnenkwam op een moment dat ze aan meer freelancers zat te denken. We klikten, en toch was het gesprek snel voorbij. Want als eindredacteur bij een tijdschrift moet je met InDesign kunnen omgaan en daar had ik nog nooit van gehoord. Bij de deur zei ze nog glimlachend: 'Mocht je dat programma ooit wel beheersen, kom dan maar terug.' Misschien was dat niet serieus bedoeld, maar mijn wens om bij dit blad te werken was wél serieus.
De dag erna had ik al mijn eerste les InDesign geregeld. En Claudia hield zich aan haar woord: een maand later, toen mijn cursus klaar was, vond mijn eerste dag op de eindredactie van Cosmo plaats. Ik was er zo blij mee, en nog belangrijker: zij waren ook blij met mij. Het was freelance -- als er iemand anders uitviel -- en alleen op woensdagen omdat dat mijn vrije dag was naast mijn andere superdrukke baan. Voor het geld had ik het niet nodig, en qua algeheel stresslevel was het ook geen wijze keuze, maar het was het allemaal waard: ik bouwde een netwerk aan fijne collega's én die zo gewenste werkervaring op. Want Cosmo schoof mij naar voren toen Beau Monde een freelance eindredacteur nodig had. En Viva wist mij daarna zelf via via te vinden. Dat was weer genoeg ervaring om vervolgens als vaste eindredacteur bij Vriendin en Grazia aan de slag te kunnen. Ik was binnen. En nu heb ik mijn eigen tekstbureau waarbij ik naast het doen van eindredactie ook die lange, aangrijpende verhalen schrijf. Ja, dat is omdat ik goed ben in mijn vak. Maar daarvoor ben ik moedig door blijven lopen bij de vele dichte deuren die ik tegenkwam. En soms zet iemand de volgende deur dan net even op een kiertje.
Als vaste eindredacteur bij Grazia, 2014 (ik in oranje trui).